Բեն հորեղբայրս շատ էր սիրում
կանանց
ու շատ անգամ մեքենայով գալիս էր,
իջնում ու մտնում տուն իր նոր
կնոջ հետ:
նրանք նստում էին թախտին ու զրուցում,
հետո Բեն հորեղբայրս հորս հետևից
գնում էր կողքի
սենյակ:
«լավ էլի, Հենրի»,-ասում էր հորս,-
«ինձ երկու դոլար տուր…»:
«դու բոմժ ես»,-պատասխանում էր
հայրս,-«գնա քեզ գործ
գտիր»:
«Հենրի, փորձում եմ,
արդեն մի վեց տեղ եղել եմ
էսօր»:
«չես եղել, դու մենակ փող ես ուզում
էդ պոռնիկի համար»:
այդ օրերին պոռնիկներն արժեին
երկու դոլար:
«չէ, ախպեր ջան, ես
ուտել եմ ուզում»:
«դու էդ պոռնիկի հետ անկողին
մտնել ես ուզում:
որտեղից էլ գտնում ես դրանց
բոլորին»:
«սսս՜՜՜… նա կարգին կին է՝
դերասանուհի»:
«դրան իմ տնից տար:
մենք էստեղ նման կանանց
չենք հանդուրժում»:
«Հենրի, երկու՜ դոլար…»:
«դրան տար էստեղից, քանի դեռ
ես ինքս դրան դուրս չեմ
շպրտել»:
հորեղբայրս վերադառնում էր
սենյակ:
«արի, Կլարա, գնացինք…»:
նրանք միասին գնում էին
տնից
ու մենք լսում էինք
շարժիչի միանալն ու
մեքենայի հեռանալը:
մայրս սկսում էր վազել տնով մեկ
ու բացել բոլոր պատուհաններն
ու դռները:
«նա գարշահոտում է:
այդ էժանագին օծանելիքը, այդ
ահավոր էժանագին օծանելիքը»:
«ստիպված ենք լինելու տունը
ծխեցնել»,-
ճչում էր հայրս:
նույն տեսարանը կրկնվում էր
նորից ու նորից,
մի քանի օրից կամ մի շաբաթից
մեքենան մոտենում էր
ու ներս էր մտնում Բեն հորեղբայրս
մեկ այլ կնոջ հետ:
«լավ էլի, Հենրի, ընդամենը
երկու դոլար»:
երբեք չեմ տեսել, որ Բեն հորեղբայրս
ստանար այդ երկու դոլարը,
բայց նա փորձում էր կրկին ու
կրկին:
«այդ կանայք այնքան տգեղ
են»,-ասում էր մայրս:
«չգիտեմ, թե որտեղ է
դրանց գտնում»,-ասում էր
հայրս,- «ոչ էլ հասկանում եմ,
թե որտեղից է բենզինի
փող ճարում»:
հետո նրանք նստում էին
ու մի ծանր մռայլություն էր
իջնում վրաները ու մնում
մինչև օրվա վերջ:
նրանք դադարում էին խոսել
ու ուղղակի նստում էին,
ուրիշ անելու բան չկար,
մնում էր ուղղակի նստել
ու մտածել, թե ինչ ահավոր բան
էր, որ այդ կինը համարձակվել էր
ներխուժել իրենց
կյանք
ու թողնել իր հոտն ու
իր ծիծաղի մասին հիշողությունը:
Ժամանակակից պոեզիա 