225 օր խոտերի տակ
բայց դու ինձանից շատ բան գիտես:
արդեն վաղուց արյունդ ծծել են,
դու չորացած ցողուն ես զամբյուղի մեջ:
էդպես է լինում, չէ՞:
այս սենյակում
սիրո ժամերը
դեռ ստվերներ են գցում:
երբ գնացիր
դու հետդ տարար գրեթե
ամեն ինչ:
գիշերները ես ծնկի եմ գալիս
վագրերի դիմաց
որոնք ինձ հանգիստ չեն տալիս:
այն, ինչ էիր,
էլ չես լինի երբեք,
վագրերն ինձ գտել են
բայց թքած ունեմ:
Ժամանակակից պոեզիա 